Λάμπρος Γεωργόπουλος

«Η γνώση του διαλόγου είναι εκείνο που λείπει από την Ευρώπη του αύριο»

Γράφει η Πόλα Τσώνη

Κουβαλώντας ήδη στις αποσκευές του τις εξαιρετικά θετικές εντυπώσεις που αποκόμισε από την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Fantasporto 2014 και την συμμετοχή στο Los Angeles Greek Film Festival, το μικρού μήκους «Πέρασμα» του Λάμπρου Γεωργόπουλου, αναμένεται να πυροδοτήσει το ενδιαφέρον και του εγχώριου κοινού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

Η ταινία μάς μεταφέρει στην Ευρώπη του κοντινού μας μέλλοντος, όπου οι άνθρωποι παραδίδονται σε μια συνεχή ουρά θανάτου. Ένας γενειοφόρος άνδρας παραδίδεται γυμνός σε ένα ανυψωτικό μηχάνημα που θα τον μεταφέρει στο σκοτεινό και μυστηριώδες «Πέρασμα». Δε θα είναι ο μόνος, ούτε και θα αντισταθεί… Κι εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα που καυτηριάζει ο 32 χρόνος Λάμπρος Γεωργόπουλος στην πρώτη μικρού μήκους ταινία του: προ-βλέπει την Ευρωπαϊκή κοινωνία του μέλλοντος, ως «μία Κάφκα-esque κοινωνία, όπου οι άνθρωποι δεν συλλαμβάνονται πια, αλλά παραδίδονται μόνοι τους σε μία κατάσταση ασυλοποίησης, με τη βούλησή τους».

Μολονότι η διερεύνηση του θέματος ξεκίνησε από ένα προσωπικό εσχατολογικό- λυτρωτικό θέμα, εκείνο του «περάσματος» σε έναν άλλο κόσμο, σύντομα η ανάπτυξή του έλαβε παράλληλες πολιτικές διαστάσεις.

«Ήθελα να δηλώσω ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι πολίτες τελικά δεν έχουμε και πάρα πολλές επιλογές, κυρίως γιατί κατευθυνόμαστε-τουλάχιστον οι μάζες- και τελικά καταφέρνουμε να βρεθούμε όλοι στον ίδιο χώρο. Είναι μία απλή πολιτική άποψη. Αν το δούμε και μεταφυσικά, ναι, τελικά όλοι καταλήγουμε στον ίδιο χώρο, έστω και χωρίς να το θέλουμε», λέει ο σκηνοθέτης. Αν όμως αυτό το εξοργιστικό αναπόδραστο είναι αναπόφευκτο στο επίπεδο του μεταφυσικού «περάσματος» των ανθρώπων, σε πολιτικό επίπεδο τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε τόσο απόλυτα ομοιογενή.

«Μιλάω για την Ευρωπαϊκή κοινωνία ανθρώπων, η οποία έχει περάσει μέσα στους αιώνες πολέμους, Σταυροφορίες, χιλιάδες πράγματα. Όμως αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα απίστευτο αδιέξοδο, όπου, κατευθυνόμενη, γνωρίζει μόνο μία λύση. Αυτό είναι τρομακτικό, δεν έχει ξανασυμβεί σε παλαιότερες εποχές. Π.χ., στους δύο μεγάλους πολέμους που ζήσαμε, οι άνθρωποι ζούσαν δύο λύσεις, ή τρεις λύσεις, ή πέντε. Ακόμη πιο τρομερό, είναι το ότι τελικά δε μπορούμε να απαντήσουμε την ερώτηση από ποιον κατευθύνονται σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες προς αυτή τη μία και μοναδική λύση; Γιατί αν ένας θεσμός, όπως η ΕΕ, αποτελείτο από ανθρώπους, από ένα Κοινοβούλιο, από μία Επιτροπή, από μία συναπόφαση, θα υπήρχε ένας πλουραλισμός, θα υπήρχαν πολλές απόψεις. Το ζήτημα τελικά δεν είναι γιατί κατευθυνόμαστε κάπου κι από ποιον, αλλά γιατί δεν ακούμε όλες τις απόψεις μέχρι να μάθουμε την απόφαση. Νομίζω ότι στερούμαστε του δικαιώματος της γνώσης, της ενημέρωσης όλων των απόψεων που υπάρχουν, π.χ. μέσα στην ΕΕ, μέχρι αυτό να καταλήξει σε μία συναπόφαση την οποία θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Λίγα πράγματα γνωρίζουμε για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε πρόβλημα στην Ελλάδα, όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη έχουν πρόβλημα, αλλά λίγα γνωρίζουμε για τις απόψεις τους για την Ελλάδα, ή π.χ. για την καλλιέργεια κάποιου πράγματος στην Ελλάδα. Δε μας έρχεται η γνώση του διαλόγου, μάς έρχεται μόνο η απόφαση».

Αυτός ακριβώς ο διεθνικός διάλογος, μεταξύ δημιουργών αυτή τη φορά, ήταν το μεγάλο κέρδος από τη συμμετοχή του Γεωργόπουλου στο Fantasyporto 2014. Όπως χαρακτηριστικά μας λέει, «πιάσαμε μία κουβέντα πάρα πολύ ωραία και δημιουργική πάνω στο πώς μπορούμε μέσα από το fantasy film να περάσουμε κάποια μηνύματα, από το horror movie μέχρι και το splatter, μηνύματα πολιτικά και κοινωνικά, και να κάνουμε πραγματικό κινηματογράφο»

Με το δάσκαλο, σκηνοθέτη και παραγωγό της ταινίας,  Βασίλη Μαζωμένο

Όσον αφορά τους Έλληνες δημιουργούς, ο Λάμπρος Γεωργόπουλος ξεχωρίζει ως πλεονέκτημα της ελληνικής κινηματογραφίας το όραμα που δαθέτει.

«Έχει φαντασία, έχει πάρα πολλούς νέους, και υπάρχουν και πράγματα να πούμε. Γιατί βιώνουμε πράγματα, ειδικά μέσα σ’ αυτή τη κρίση που έχει έρθει στην Ελλάδα. Όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό ζήτημα που υπάρχει, μάς βοηθάει στο να δημιουργούμε. Έχουμε προσλαμβάνουσες πια. Όσο, όχι χυδαίο ελπίζω, όσο ακραίο κι αν ακούγεται, δε χρειάζεται να ψάξουμε πια να βρούμε άστεγο, δε χρειάζεται να ψάξουμε να βρούμε πρόβλημα, είναι όλα μπροστά μας. Αρκεί να τα διαχειριστούμε. Μειονέκτημα πάνω στο πλεονέκτημα είναι ότι κατά μεγάλο ποσοστό οι Έλληνες κινηματογραφιστές δεν ασχολούνται με αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην Ελλάδα, την πραγματική της παθογένεια. Ένα μεγάλο ποσοστό ασχολείται με παθογένειες γενικότερες, αόριστες…»

Καθώς ήδη το «Πέρασμα» δέχτηκε πολλαπλές αναγνώσεις από τους θεατές στα δύο προηγούμενα Φεστιβάλ όπου προβλήθηκε, ο Λάμπρος Γεωργόπουλος στο Φεστιβάλ της Δράμας θα ήθελε να γίνει μία μεγάλη συζήτηση γύρω από την ταινία του και με το ελληνικό κοινό. «Μακάρι να πυροδοτήσω κουβέντα κι όχι να φύγω με κάποιο βραβείο, πχ του καλύτερου σκηνοθέτη ή της καλύτερης ταινίας», παραδέχεται, ενώ θεωρεί ως σημαντικότερο στοιχείο της ταινίας του το εικαστικό κομμάτι. «Η φωτογραφία της είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό για μένα και θα ήθελα να υπάρχει μία αναγνώριση. Από κει και πέρα, μακάρι να ξεκινήσουμε μία κουβέντα με τους συναδέλφους και με οποιοδήποτε άλλο εκεί, πάνω στο φιλοσοφικό θέμα της».