SMAC

Δράμα, 110′, Ελλάδα 2015

Του Ηλία Δημητρίου

Με τους Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιάννης Κοκιασμένος,Σταυρούλα Κοντοπούλου

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

SMAC, το χρησιμοποιούν οι ειδικοί του μάρκετινγκ για την ευνοϊκή λειτουργία μιας επιχείρησης αλλά και οι γιατροί, ως μία πρωτεΐνη που βοηθάει στην καταπολέμηση του καρκίνου. Ο Ηλίας Δημητρίου καταπιάνεται με τη δεύτερη και πιο θλιβερή ορολογία, για να αναπτύξει μέσα σε δύο ώρες περίπου μια ιστορία δύο συνομήλικων προσώπων, της καρκινοπαθούς Ελένης και του άστεγου-ελέω οικονομικής κρίσης- γείτονα της, του Ανδρέα, που θα τους ενώσει για διαφορετικούς λόγους, ο κοινωνικός στιγματισμός. Παράλληλα, αξιοποιεί ξανά τον κινηματογραφικό χρόνο -μετά το Fish n’ Chips του 2012- για να υποδείξει την επέλαση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στην Ελλάδα του σήμερα.

Λάτρης του κοινωνικού ρεαλισμού, όπως μας τον δίδαξε η μεγάλη των Βρετανών σχολή, ο Κύπριος σκηνοθέτης επιθυμεί να δείξει το μετασχηματισμό της εργατικής τάξης, διατηρώντας ταυτόχρονα κάποιες σημαντικές συλλογικές αξίες που δεν υπονομεύονται από το γενικευμένο ατομικισμό.
Το συγκεκριμένο συμπέρασμα της ταινίας εξάγεται επιτυχημένα, το αντιλαμβανόμαστε όμως σε χρόνο ρεκόρ  και από τη στιγμή που δεν φαίνεται στον ορίζοντα μια ουσιαστική ανατροπή, αναγκαστικά ανακυκλώνεται, στα εναπομείναντα 90 λεπτά της. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με μια τακτική άκρως υποτονική( εμφανής στον τρόπο που αλληλεπιδρούν όλα τα πρόσωπα μεταξύ του, ο γιατρός προς την Άννα, η Άννα με τον περίγυρο της, ο Ανδρέας με την Άννα και την οικογένεια της ), δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μονοτονίας, η οποία σπάει, μόνο όταν η κεντρική ηρωίδα, έχοντας συσσωρευμένο ψυχικό πόνο, εξαιτίας της ασθένειας της και από τα ψέματα του Ανδρέα… θα εκραγεί.

Είναι η στιγμή που η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη θα δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά την πλούσια υποκριτική της γκάμα, δημιουργώντας με τον Γιάννη Κοκιασμένο, ένα ντουέτο που είχε τις προϋποθέσεις να απογειωθεί.

Εύστοχη η υπενθύμιση πως οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις απομονώνονται, φοβούνται και κλείνονται στο μικρόκοσμό τους. Παρατηρήσαμε ταυτόχρονα και μια γενίκευση. Aπo τη μια οι δοτικοί και φιλεύσπλαχνοι μετανάστες( όπως επί παραδείγματι η συν-ένοικος της ηρωίδας μας) και από την άλλη μια εικόνα των Ελλήνων, σχεδόν απόλυτα μισαλλόδοξη και ξενοφοβική. Θέμα που αποδεικνύεται στις μέρες μας πως δεν είναι άσπρο και μαύρο, αρκεί κανείς να δει πως αντιμετωπίζει η υπόλοιπη Ευρώπη το προσφυγικό-μεταναστευτικό και πως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας.

Παρά τις ενστάσεις μας, ο Ηλίας Δημητρίου με λιγοστά μέσα και πόρους, δημιουργεί μια ανθρώπινη ταινία, συγκινεί και προβληματίζει για την ελληνική κοινωνία που εξακολουθεί –συντριπτικά- να νοσεί.

“SMAC” από 5 Μαΐου  στους κινηματογράφουυς σε διανομή Carousel