Πρεμιέρες… από 28 Μαΐου

Κλασική γκανγκστερική ταινία γυρισμένη στην Αυστραλία στις αρχές του 2013, που δεν αποφεύγει τα λάθη και τις ανακολουθίες, όμως καταφέρνει κάπως να διασωθεί εξαιτίας του σασπένς που περιτριγυρίζει τρία πρόσωπα, τον νεαρό δραπέτη ΤζέιΑρ, τον βίαιο «προστάτη του»  τον  Μπρένταν και την γυναίκα που ερωτεύεται,  την Τάσα, Το κινηματογραφικό παιχνίδι είναι γνωστό. Ποιος άραγε παίζει διπλό ρόλο και θα την φέρει στους υπόλοιπους; ποιος λέει την αλήθεια και ποιος το ψέμα; Ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζούλιους Έιβερι χρησιμοποιεί στο τελευταίο ημίωρο αυτό το γνωστό στην μεγάλη οθόνη εύρημα,  για να διατηρήσει το κοινό στην τσίτα και θα το πετύχει , αλλά μόνο αυτό, γιατί η ταινία του ακολουθεί όλα τα γνωστά μοτίβα, δηλαδή δραπετεύσεις, καταδιώξεις, μεγάλες κομπίνες, αλληλοπουλήματα, συμβόλαια θανάτου κ.α.  Κάποια στιγμή ίσως την θυμηθούμε για την παθιασμένη εμφάνιση του «κακού» Γιούαν Μακγκρέγκορ, έξω από τους καθιερωμένους ρόλους που τον έχουμε γνωρίσει.  Ι.Γ

4. Τρελή Αγάπη 

Δράμα εποχής,κομεντί ,  96′, Αυστρία 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Amour fou

Γλώσσα: Γερμανικά

Της  Τζέσικα Χάουσνερ

Με τους Κρίστιαν Φρίντελ, Μπίρτε Σνέινκ, Στέφαν Γκρόσμαν

ΠΛΟΚΗ

Ο νεαρός Heinrich είναι ένας Βερολινέζος μελαγχολικός ποιητής του ρομαντισμού, που θεωρεί ότι η καλύτερη απόδραση από την απόγνωση είναι η αυτοχειρία. Αποφασίζει να βρει μία γυναίκα που θα τον ακολουθήσει στο απονενοημένο διάβημα. Εν τω μεταξύ, οι γιατροί διαγιγνώσκουν ότι η -γοητευμένη από το αμφιλεγόμενο έργο του Heinrich- Henrietta πάσχει από μία καταληκτική ασθένεια. Οι δυο τους αποφασίζουν να εκτελέσουν μαζί το σχέδιο του Heinrich και η εμπειρία τους θα είναι αλλόκοτη και διαφωτιστική

Σαν θεατρικό έργο του παραλόγου, από τον Ιονέσκο ή τον Μπέκετ, παράλληλα ένας  σαρκασμός των καθιερωμένων αξιών των Ευρωπαίων μεγαλοαστών του 19ου αιώνα, η πηγή έμπνευσης της τέταρτης μεγάλου μήκους ταινία της μαθήτριας του Μίκαελ Χάνεκε,   Τζέσικα Χάουσνερ, ήταν η αυτοκτονία του ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ το 1811. Το έργο με τον ειρωνικό-μεταφρασμένο τίτλο  « Τρελή Αγάπη» κερδίζει, με τη στρεβλή αλλά πανέξυπνη αίσθηση του χιούμορ, περισσότερο αναγνωρίσιμη στο βορειοευρωπαϊκό κοινό παρά για το ελληνικό, γελοιοποιώντας τον  αποκαλούμενο γερμανικό ρομαντισμό εκείνης της εποχής, ταυτόχρονα με την χλευαστική αποτύπωση της βαρεμάρας της αστικής τάξης -θυμίζει Μπουνιούέλ και Ρενέ- ,από την άλλη, όλο αυτό που βλέπουμε ,χάνει, από τον  κατανοητό μεν, κουραστικό δε , 90λέπτο ασφυκτικό φορμαλισμό( στατικά πλάνα μεγάλης διάρκειας, εντός πλάνου αργοκίνητες παρουσίες των πρωταγωνιστών, τυπικοί διεκπεραιωτικοί  διάλογοι), μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε την ετοιμοθάνατη αυστριακή κοινωνία, αλλά η έλλειψη μιας ουσιαστικής πλοκής, που συχνά πυκνά θα μας τόνωνε το ενδιαφέρον, γυρίζει μπούμερανγκ στην  Τζέσικα Χάουσνερ. γιατί αναγκαστικά μας συμπαρασύρει κι εμάς στον λήθαργο της εποχής,  χάνοντας από πολύ νωρίς το όποιο αρχικό ενδιαφέρον είχαμε,  για την εξέλιξη της περίεργης πρότασης του Χάινριχ προς την Εριέτα.  Ι.Γ

«Ο Εκατοντάχρονος που Πήδηξε από το Παράθυρο κι Εξαφανίστηκε» αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Γιόνας Γιόνασον που έχει πουλήσει περισσότερα από 1,1 εκατομμύρια αντίτυπα στη Σουηδία, έχει κδοθεί σε 38 χώρες κι έχει πουλήσει περισσότερα από 6 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Ο Άλαν Κάρλσον βρίσκεται σε οίκο ευγηρίας και ενώ ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 100στα του γενέθλια, αποφασίζει να το σκάσει από το παράθυρο και διαφεύγει με μια κλεμμένη βαλίτσα από τα εκδοτήρια εισιτηρίων, η οποία θα τον οδηγήσει σε μια σειρά από περιπέτειες και περίεργες συναντήσεις με άλλα άτομα.
Η ταινία έχει στοιχεία του «Forrest Gump» όπου με τη χρήση φλασμπακ μαθαίνουμε πως ο Άλαν Κάρσον μέσα από διαδοχικές συμπτώσεις γνωρίζει διάσημες προσωπικότητες όπως τον Φράνκο, τον Στάλιν, τον Τρούμαν ενώ στην σύγχρονη εποχή επίσης μέσα από μια αλληλουχία συμπτώσεων συμβαίνουν «σημεία και τέρατα» με λεφτά, ελέφαντες, απρόσμενους θανάτους, συμμορίες, κυνηγητά από πολλές μεριές.
Η εμμονή σε κωμικά χαώδεις καταστάσεις και σουρεαλιστικές εικόνες προσφέρεται για σεναριακές εκπλήξεις αιφνιδιάζοντας σε κάθε σκηνή. Όμως όλα αυτά τα περίεργα συμβάντα, τόσο στο παρόν όσο και στο παρελθόν, παρότι έχουν μια αφηγηματική φρεσκάδα, η συνεχής επανάληψή τους με τη μορφή παραλλαγών κουράζει. Προς χάριν της πλοκής συρρικνώνεται κάθε αντίληψη εμβάθυνσης του χαρακτήρα σε βαθμό σχηματικής αναπαράστασης. Δυστυχώς το ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο δεν περιλαμβάνει και ταξίδι στη ψυχή του ήρωα. Γι αυτό ξεχάστε τον όποιο ρεαλισμό, ξεχάστε την ατμόσφαιρα… εξαφανίστηκαν κι αυτά μαζί με τον εκατοντάχρονο! Ε.Τ

Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ συνεχίζει απ’ εκεί που μας άφησε το 2010 με το «Film Socialism», με τη διαφορά ότι δεν μιλάει μόνο για τα κακώς έχοντα του κόσμου τούτου, αλλά επί της ουσίας μιλάει γενικά και αόριστα μέσα από έναν χωρίς νόημα ακαδημαϊσμό. Η ταινία και οι ιστορίες χωρίζονται σε 3 μέρη. Κάθε μέρος ξεκινά με μια σκηνή από ένα φιλμ νουάρ. Συγκρατούμε τη φιγούρα του Κλαρκ Κέιμπλ και της Βίβιαν Λι. Αναφορές στον Χίτλερ που τον εξέλεξε ο λαός, στον Μακιαβελισμό, μεταπηδάει στο άπειρο και στο 0, η θάλασσα, η γλώσσα της καθημερινότητας η οποία μεταλλάσσεται σε γλώσσα των γυμνών σωμάτων των δύο υποτιθέμενων πρωταγωνιστών, ένα παιδί να περιεργάζεται ένα smartphone. Το σκυλί είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των σκηνών και είναι πανταχού παρόν, το οποίο ο Γκοντάρ κινηματογραφεί ο σαν να είναι το άλφα και το ωμέγα της ταινίας.

Η επιβλητική μουσική υπόκρουση, που ξαφνικά σταματά, η οθόνη μαυρίζει κι ένας αφηγητής διαβάζει μεταξύ άλλων αποσπάσματα από Μπέκετ. Δεν ξέρω αν εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές βγάζετε κάποιο νόημα, εμείς δυσκολευτήκαμε να μπούμε στο μυαλό του 85χρονού Γκοντάρ, που πραγματικά αγαπάμε για την πρωτοπορία του και την παρακαταθήκη μιας αυθεντικής νουβέλ βαγκ εποχής. Εδώ, δεν μπορούμε να τον ακολουθήσουμε, ταυτόχρονα δε και ο τρόπος που κινηματογραφεί μοιάζει με άνθρωπο που τα χει κάπως χαμένα. Ι.Γ

Ο σκηνοθέτης του οσκαρικού animation “Ο Ρατατούης” Μπραντ Μπερντ, κρύβεται πίσω από την πολυδάπανη (στοίχισε 190 εκατομμύρια δολάρια), νέα υπερπαραγωγή της Ντίσνεϊ. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είχαμε αυξημένες προσδοκίες για αυτό το έργο επιστημονικής φαντασίας και μάλλον επιβεβαιωθήκαμε. Πρόκειται για μια ταινία που θέλει διακαώς να αποτελέσει το 4ο μέρος του θρυλικού πια  Back to the Future, αλλά το φιλόδοξο όραμα της σύνδεσης του ανθρώπου με την τεχνολογία και την αντικατάσταση των πάντων με τα ρομπότ, παράπεσε σε ένα ημιτελές σενάριο και η έξυπνη ιδέα να αποκαλύπτεται το μέλλον μέσα από μια καρφίτσα, θα χαθεί στις υπερφίαλες φουτουριστικές εικόνες και τις επαναλαμβανόμενες και άνευ σημασίας σκηνές περιπέτειας των τριών “νεαρών” ηρώων. Μικρός ο ρόλος για τον Τζορτζ Κλούνει. Ι.Γ